Yang Zheng Probinsya ng Heilongjiang

Ipinanganak ako sa isang mahirap na pamilya sa kanayunan na baliktad sa kanilang pag-iisip. Ako ay mapagmataas simula sa murang edad at talagang malakas ang aking pagnanais para sa katayuan. Sa paglipas ng panahon, sa pamamagitan ng panlipunang impluwensya at isang tradisyonal na edukasyon, kinuha ko ang lahat ng uri ng mga patakaran ni Satanas sa aking puso para sa kaligtasan. Ang lahat ng mga uri ng mga kamalian ang nagpalala sa aking pagnanais sa reputasyon at katayuan, tulad ng pagtatayo ng magandang lupain gamit ang iyong mga sariling kamay, gagawin kang imortal ng katanyagan, kailangan ng tao ng mukha tulad ng puno na kailangan ng balat, pangunguna at pagiging nasa ibabaw, prestihiyo ng pamilya, atbp. Dahan-dahang naging ganito ang buhay ko at pinaniwala ako nang matatag na hangga’t nabubuhay tayo sa mundong ito, kailangan nating magtrabao upang umangat ang tingin sa atin ng iba. Kaninumang lupon ng tao tayo nabibilang, kailangan nating magkaroon ng katayuan, dapat tayong maging pinakatanyag. Sa pamamagitan lamang ng pamumuhay sa ganitong paraan tayo magkaroon ng integridad at dignidad. Sa ganitong paraan lamang may halaga ang pagsasabuhay sa buhay. Upang makamit ang aking pangarap, nag-aral ako nang masigasig sa elementarya; kahit na may bagyo at pagkakasakit, hindi ako kailanman lumiban. Araw-araw, nagawa kong tumuntong sa wakas sa middle school sa paraang iyon. Nang makita kong papalapit na ako sa aking pangarap, hindi ako nagpabaya. Madalas kong sinasabi sa aking sarili na magsumikap, na dapat kong ipakita ang aking sarili sa aking mga guro at mga kaklase. Gayunpaman, noon lamang, isang hindi inaasahang bagay ang nangyari. Nagkaroon ng isang iskandalo tungkol sa aming guro at sa punong-guro ng paaralan na naging sanhi ng kaguluhan. Alam ng lahat ng mga guro at mag-aaral ang tungkol dito. Isang araw sa klase, ang gurong iyon ay nagtanong sa amin kung narinig namin ang tungkol dito at sinabi ng lahat ng iba pang mag-aaral na “Hindi.” Ako lamang ang taong tapat na sumagot ng “Narinig ko.” Magmula noon, nakita ako ng gurong iyon bilang isang tinik sa kanyang tabi at madalas humahanap ng mga dahilan upang gumawa ng mga bagay na mahirap para sa akin, upang pigilan ako. Nagsimulang lumayo sa akin ang aking mga kaklase at ibinukod ako. Pinagtawanan at pinahiya nila ako. Sa huli, hindi ko na nagawang tagalan ang ganoong uri ng pagdurusa at huminto ako sa pag-aaral. Ganoon nawasak ang aking pangarap na manguna at mangibabaw. Iniisip ang mga araw sa hinaharap nang nakayuko ang aking ulo at tumitingala sa langit, nadama ko ang isang hindi maipahayag na kalungkutan at lumbay. Naisip ko: Maaari kayang lilipas na lamang ang aking buhay nang walang kabuluhan? Walang katayuan, walang katanyagan, walang hinaharap. Ano ang punto ng mamuhay nang ganito? Hindi ko talaga gustong tanggapin ang katotohanan sa oras na iyon, ngunit wala akong magawa upang baguhin ang aking kalagayan. Gaya ng ako’y namumuhay sa sakit at kawalan ng pag-asa na hindi ko magawang kalasin ang aking sarili mula roon, iniligtas ako ng Makapangyarihan Diyos at muling binuhay ang pag-asa sa aking puso na namatay na. Mula noon, nagsimula ako ng isang buong bagong buhay.

Noon Marso 1999, at mula sa isang pagkakataon na narinig ko ang ebanghelyo ng mga huling araw ng Makapangyarihang Diyos. Natutunan ko na ang Diyos na nagkatawang-tao ay dumating sa lupa at Siya mismo ay nakikipag-usap sa at pinamunuan ang sangkatauhan upang iligtas tayo mula sa sakop ni Satanas, upang pahintulutan tayong itakwil ang ating buhay ng kasakitan, pagkahulog, upang mamuhay sa isang bagong langit at lupa. At mula sa matiyaga at maingat na pagsasamahan mula sa aking mga kapatid, narinig ko ang maraming katotohanan na hindi ko narinig kailanman, tulad ng: Ang anim na libong taon na plano ng pamamahala ng Diyos, ang misteryo ng Diyos na nagkatawang-tao, na ang mga taong tiwali ay nangangailangan ng kaligtasan ng nagkatawang-taong Diyos, anong uri ng diwa ang dapat angkinin ng mga nilikha, paano sasambahin ng lahat ng nilikha ang Panginoon, paano isasabuhay ang inyong tamang sangkatauhan, kung ano ang tunay na buhay ng tao .... Lubos akong hinila ng mga katotohanang ito at pinatatag ng mga ito ang aking paniniwala na ito ang gawain ng tunay na Diyos. Sa araw na iyon ang aking mga kapatid ay kumanta rin ng isang awit ng karanasan sa buhay, “Iniisip ang Mapait na Nakaraan at ang Tamis ng Kasalukuyan, mas Mahal ko nang Higit ang Diyos”: “O praktikal na Diyos! Nakikiusap akong dinggin Mo ang aking kuwento. Umiiyak ako kapag iniisip ko ang nakaraan; ang aking puso ay madilim at walang liwanag; ang aking buhay ay walang pag-asa, hindi ako makapagsalita ng paghihirap sa aking buhay, kaya ko lamang palipasin ang mga araw nang walang kakayahan. Paanong hindi ito magdudulot ng pighati sa aking puso? O praktikal na Diyos! Pakinggan Mo ako, iniisip ang nakaraan, ang aking puso ay kumikirot. Si Satanas ang diyablo na sinasaktan ako, ginagawa akong tiwali at hinuhulog. Ang Iyong mga salita ay nagpaliwanag sa akin at pinatnubayan ako mula sa kadiliman. O tunay na Diyos! O tunay na Diyos! Mahal kita mula sa kaibuturan ng aking puso.” Niliwanagan nitoang aking kaluluwa na matagal nang nasa kadiliman tulad ng isang sinag ng liwanag, at hindi ako napigilang lumuha nang lumuha. Maraming mga taon ng panunupil, kawalang-katarungan, at kalungkutan ang tila biglang nagsilabas. Mas gumaan ang aking puso. Bukod sa kagalakang ito, higit akong nagpapasalamat sa Diyos sa pagpili sa akin mula sa milyun-milyong tao, na pinahihintulutan ang aking pagod at malungkot na kaluluwa na makahanap ng isang mainit na tuluyan. Mula noon ay nagbago ang aking buhay. Hindi na ako nalulumbay at naguguluhan, ngunit itinuon ko ang aking buong isip sa pagbabasa ng salita ng Diyos, dumadalo sa mga pagpupulong, at nakikisama sa katotohanan. Araw-araw ay puno at masaya. Nang maglaon ay itinaas ako ng Diyos at nagsimulang tuparin ang tungkulin ng pangangaral ng ebanghelyo.

Sapagkat ako ay masigasig at positibo, pati na rin ang katotohanang ako’y tiyak na matalino, matapos ang isang panahon ang aking trabaho ay tunay na namumunga. Nakamit ko ang papuri ng aking punong pangkat ebanghelikal, at ang mga kapatid sa iglesia ay tumingala rin sa akin. Lagi silang lumalapit sa akin upang magtanong sa mga bagay na hindi nila nauunawaan tungkol sa pangangaral ng ebanghelyo. Nang hindi ko namamalayan, nagsimula akong makuntento nang kaunti sa aking sarili, at naisip ko: Napakabilis kong nakuha sa iglesia ang reputasyon at katayuang inaasahan ko sa mundo sa loob ng maraming taon. Ang “bayani” sa aking kalooban ay natagpuan sa wakas ang lugar nito! Nakikita ko ang aking mga nagawa, naging napakasaya ko at nagtrabaho ako nang mas maigi upang matupad ang aking tungkulin. Di alintana ang laki ng kahirapang kinakaharap ko, gagawin ko ang aking buong makakaya upang madaig ito. Anuman ang nais ipagawa sa akin ng iglesia ay kusang-loob kong sinunod at ginawa sa aking makakaya upang makumpleto ito. Kung minsan ang lider ng iglesia ay nakitungo sa akin at pinungos ang aking mga aspeto dahil hindi ko nagawa nang mabuti ang aking tungkulin. Di alintana kung gaano man kasakit ang kalooban ko, sa labas ay hindi ako gagawa ng dahilan para sa aking sarili. Bagaman medyo naghirap ako sa loob ng panahong ito, hangga’t mayroon akong katayuan sa mga kapatid ko at tinitingala nila ako, nadarama kong lubos na may halagang magsakripisyo para rito. Ngunit nakikita ng Diyos ang bawat kalooban ng mga tao. Upang baguhin ang aking mga maling pananaw sa buhay ng tao at mga pagpapahalaga, upang linisin ang mga karumihan sa aking paniniwala sa Diyos at sa pagsasagawa ng aking tungkulin, dinala ng Diyos ang paghatol at pagkastigo pati na rin ang mga pagsubok at kapinuhan sa akin.

Noong 2003 iyon, nang ako’y mahirang na ebanghelikal na team leader. Kasama ang pag-angat na ito sa aking katayuan, lumawak din ang saklaw ng aking trabaho, at mas nasiyahan ako sa aking sarili: Kumikinang ang ginto kahit saan. Determinado akong gawin ang aking trabaho at dahan-dahang aangat upang higit akong kainggitan at sambahin ng aking mga kapatid. Napakaganda niyon! Nang dumating ako sa lugar na gagampanan ko ang aking tungkulin, isinaalang-alang ng pinuno na bago lamang ako sa ganitong uri ng trabaho at pareho akong kulang sa karanasan at metodolohiya, kaya sama-samang tinawag ang iba’t ibang ebanghelikal na team leader sa malapit upang matuto kami mula sa isa’t isa. Ngunit sa panahon ng pagsasamahan, nakita kong silang lahat ay mas matanda kaysa sa akin at mas mababa ang kanilang kalibre. Sa pagbabahagi ng mga salita ng Diyos, hindi rin nila malinaw na ipinaliwanag gaya ng sa akin. Hindi ko kayang pigilan ang aking sariling maging arogante at hindi ko sila talaga isinasaalang-alang. Nadama ko na tiyak na magagawa ko ang isang mahusay na trabaho na umaasa sa sarili kong lakas. Pagkatapos ng pulong, agad kong pinupuntahan ang bawat pangkat upang maunawaan ang kanilang gawain. Nang natuklasan ko ang ilang mga pagkakamali at kakulangan sa kanilang gawain at ang ilan sa mga miyembro ng kuponan ay hindi nakapangaral ng ebanghelyo at sumaksi sa Diyos, pareho akong nabalisa at nagalit. Hindi ko napigilang pagalitan ang aking mga kapatid: “Kaya ba ninyong ang inyong tungkulin sa ganitong paraan nang naaayon sa kalooban ng Diyos? Ayaw ninyong magsakripisyo ngunit gusto ninyong maligtas ng Diyos. May kabuluhan ba ang ganitong uri ng tao?...” At magyayabang ako paminsan-minsan sa pagsasamahan, sinasabi sa lahat kung paano ako sumali sa gawaing ebanghelikal, tungkol lahat sa mga resultang naibahagi ko. Nang makita ko ang inggit sa mga mukha ng aking mga kapatid, napakahambog ko at nadamang mas responsable ako kaysa iba. Sa paglipas ng panahon, lagi akong nilalapitan ng aking mga kapatid upang magsabi ng anumang mga problema at hindi nakatuon sa pagdarasal sa Diyos o umasa sa Kanya. At di lamang ako nawalan ng takot kundi natuwa rin rito. Sa huli, lubos kong nawala ang gawain ng Banal na Espiritu at talagang hindi na ako makapagtrabaho pa. Noong unang bahagi ng 2004, inalis ako ng iglesia mula sa aking mga tungkulin at pinauwi ako para sa espirituwal na pagmumuni-muni. Nahaharap sa kinahinatnang ito, para bang napakabilis kong nahulog sa isang napakalalim na hukay. Ang aking buong katawan ay naging malata at mahina mula sa isang matinding pakiramdam ng kabiguan, at hindi ko mapigilang isipin: Napakaganda noong una kong sinimulan gampanan ang aking tungkulin. At ngayon, pagbalik sa gayong kahihiyan, paano ko haharapin ang aking pamilya at mga kapatid sa aking bayang kinalakhan? Ano ang iisipin nila sa akin? Pagtatawanan ba nila ako, bababa ang tingin sa akin? Sa sandaling naisip kong nawala ang aking imahe at katayuan sa isip ng iba pang mga tao ay naramdaman kong gusto kong mahulog. Ako ay naninirahan sa pagka-negatibo na hindi ko kayang palayain ang aking sarili at hindi ko maipagpatuloy man lang basahin ang mga salita ng Diyos. Sa gitna ng paghihirap na ito, hindi ko magawang manalangin sa Diyos: “Oh Diyos! Nanghina ako ngayon at nasa kadiliman ang aking espiritu dahil hindi ko matanggap ang katotohanang ako ay pinalitan. Hindi ko rin nais na sundin ang mga pagsasaayos ng iglesia ngunit alam ko na ang lahat ng ginagawa Mo ay mabuti at naglalaman ng Iyong mabait na kalooban. Nais kong liwanagan Mo ako at unawain ang Iyongs kalooban.” Pagkatapos nananalangin, nagdulot sa akin ng kaliwanagan ang mga salita ng Diyost: “Sa inyong paghahanap, mayroon kayong napakaraming indibidwal na mga paniwala, mga inaasam, at mga hinaharap. Ang kasalukuyang gawain ay sa layuning pakitunguhan ang inyong pagnanasa para sa estado at inyong maluluhong mga pagnanasa. Ang mga inaasam, ang pagnanasa para sa[a] estado, at ang mga paniwala lahat ay klasikong mga pagkatawan sa maka-Satanas na disposisyon. ... Kahit na ikaw ay nakarating sa hakbang na ito ngayon, hindi mo pa rin nabibitawan ang estado, nguni’t laging nagpipilit upang ‘alamin ang tungkol’ dito at pinagmamasdan ito araw-araw, nang may lubhang takot na isang araw ang iyong estado ay mawawala at ang iyong pangalan ay masisira. ... Kayo ngayon ay mga tagasunod, at kayo ay may kaunting pagkaunawa tungkol sa yugtong ito ng gawain. Gayunpaman, hindi pa rin ninyo naisasantabi ang inyong pagnanasa para sa estado. Kapag ang inyong estado ay mataas kayo ay naghahanap nang mabuti, subali’t kapag ang inyong estado ay mababa kayo ay hindi na naghahanap. Ang mga pagpapala ng estado ay palaging nasa inyong isipan. Bakit ang karamihan ng mga tao ay hindi makalabas sa pagkanegatibo? Hindi ba’t ito ay laging dahil sa ‘malabong’ mga pagkakataon?” (“Bakit Hindi Ka Handang Maging Isang Hambingan?” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Ang ipinahayag na paghatol sa mga salita ng Diyos ay nagdulot sa akin ng pagkagulat at ipinaunawa sa akin na ang gawain ng Diyos sa panahong iyon ay ang pakikitungo sa aking pagnanais sa katayuan, upang magkaroon ako ng hakbang sa tamang landas sa buhay. Sa pag-iisip sa panahong mula nang sinimulan kong gawin ang tungkulin ko, napaka-positibo ako sa mga panahong nagkaroon ako ng katayuan. Lubos akong nagtiwala at hindi natakot sa paghihirap o mga kahirapan. Kapag humaharap ako sa taong nakikitungo sa akin o pinupungos ang mga aspeto tungkol sa akin, hindi ko nilalabanan ito. Ngunit pagkatapos akong bitawan at kinailangan ko nang umuwi, hindi ko na magawang takasan ang aking pagka-negatibo. Nakita ko iyon sa labas, tila tinutupad ko ang aking tungkulin at isinasagawa ang kalooban ng Diyos, ngunit sa katunayan ay iwinawagayway ko ang bandila ng pagtupad sa aking tungkulin habang pinamamahalaan ang mga bagay sa aking sarili. Lubusang ginagamit ang Diyos upang bigyang lugod ang aking mga sariling pagnanais na natago sa loob ng maraming taon-upang manguna at makitang nakakaangat. At hindi para hanapin ang katotohanan at mas lalong hindi ang tuparin ang tungkulin ng isang nilikha upang bigyang lugod ang Diyos. Noong ginagawa ko ang aking tungkulin at nakita ko ang mga kakulangan ng aking mga kapatid, tinulungan ko sila di dahil sa pagmamahal, ngunit umasa ako sa aking katayuan upang pagalitan sila. Sinadya kong inangat ang aking sarili, tumayo bilang isang saksi para sa aking sarili, at nababalisa akong tingalaan at sambahin ng lahat. Mula umpisa hanggang katapusan, mayroon lamang akong isang layunin sa aking mga kaisipan at pagkilos-hindi ba ito tahasang pakikipagkumpetensya sa Diyos para sa katayuan? Ang sangkatauhan ay nilikha ng Diyos, kaya dapat natin Siyang sambahin at hangaan. Dapat lamang maglaman ang ating mga puso ng katayuan ng Diyos, ngunit ako ay isang marumi, tiwali at mababang tao na nais makipagkumpetensya para sa katayuan sa Diyos. Hindi ba’t masyadong mapagmataas ito? Hindi ba ito mapangahas at salungat sa Diyos? Hindi ba’t isang malubhang pagkakasala ito sa disposisyon ng Diyos? Nang naisip ko na iyon, hindi ko mapigilang manginig sa takot sa sarili kong mapagmataas na kalikasan. Tila ako ay nasa mapanganib na sitwasyong iyon na sumasailalim sa pagkastigo ng Diyos! Ang disposisyon ng Diyos ay matuwid at banal at hindi pinahihintulutan ang mga pagkakasala ng sangkatauhan. Paano Niya hahayaang pahintulutan akong, ang mapaghimagsik na anak na ito, gambalain at ipahamak nang walang kabuluhan ang Kanyang gawain? Noon ko lamang napagtanto na ang pagbitaw sa akin ay ang dakilang pagpapaubaya at dakilang pagmamahal ng Diyos. Kung hindi man, mas higit pa ang nagawa kong kasamaan sa puntong hindi na Niya ako mapapatawad. At pagkatapos noon ay huli na. Habang mas iniisip ko ang tungkol dito ay mas natakot ako, at higit kong nadama na marami akong pinagkakautangan sa Diyos. Hindi ko mapigilang magpatirapa sa harapan Niya at manalangin: “O Diyos! Masyadong mapagmataas ang aking likas na pagkatao, masyadong mababaw. Hindi ko hinangad ang katotohanan habang tinutupad ang aking tungkulin, at hindi ko naisip suklian ang Iyong pagmamahal. Abala akong pumarito at pumaroon alang-alang sa reputasyon at katayuan, at itinakda ko ang aking puso na pangunahan ang iglesia, kaya paanong hindi ako matitisod at mahuhulog sa panahon ng pagtupad sa aking tungkulin sa ganoong uri ng intensyon? Kung ang Iyong paghatol at pagkastigo, at ang Iyong pakikitungo at pagpungos ay hindi dumating sa akin sa tamang panahon, tiyak kong ipinagpatuloy ang landas ng pagiging kaaway ni Cristo. Sa huli ay nasira ko ang aking pagkakataon para sa kaligtasan. O Diyos! Nagpapasalamat ako sa Iyong awa at sa Iyong pagliligtas sa akin. Mula sa araw na ito, handa akong ipagpatuloy ang aking mapag-adhikang hangarin at hanapin ang katotohanan, at higit pang tanggapin ang Iyong paghatol at pagkastigo, upang makamit ang pagbabago sa aking tiwaling disposisyon sa lalong madaling panahon. “Pinalaya ako ng pagliliwanag at gabay ng Diyos sa aking pagka-negatibo at pinahintulutan akong magkaroon ng ilang pagkilala sa aking sariling mapagmataas na kalikasan at diwa ng paglaban sa Diyos. Nakakuha rin ako ng ilang kaunawaan tungkol sa matuwid na disposisyon ng Diyos, at nadama ko ang isang mahusay na pagpapalaya sa aking puso. Nais ko ring patuloy na hanapin ang katotohanan sa kahit anong kapaligiran na itinatakda ng Diyos para sa akin, at higit na malalim na maunawaan ang Kanyang kalooban.

Sa aking mga hangarin matapos noon, nakita ko ang mga salita mula sa Diyos na nagsabing: “Ako ang nagpapasya sa hantungan ng bawa’t tao hindi batay sa edad, katandaan, laki ng paghihirap, at lalong hindi, ayon sa tindi ng kanilang pagiging kaawa-awa, kundi ayon sa kung may angkin silang katotohanan. Walang ibang mapipili kundi ito. Dapat mong matanto na lahat ng hindi sumusunod sa kalooban ng Diyos ay parurusahan. Ito ay hindi nababagong katotohanan” (“Dapat Kang Maghanda ng Sapat na Mabubuting Gawa para sa Iyong Hantungan” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). “Bilang isang nilalang ng Diyos, dapat hanapin ng tao na gampanan ang tungkulin ng isang nilalang ng Diyos, at hanapin na mahalin ang Diyos nang walang ibang mga pinipili, dahil ang Diyos ay karapat-dapat sa pag-ibig ng tao. Yaong mga naghahanap na magmahal sa Diyos ay hindi dapat maghanap ng kahit anong personal na mga pakinabang o niyaong kanilang personal na inaasam; ito ay ang pinakatamang paraan ng paghahabol” (“Ang Tagumpay o Pagkabigo ay Depende sa Daan na Tinatahak ng Tao” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Lubos na malinaw na sinabi na ng mga salita ng Diyos sa mga tao at naunawaan kung ano ang Kanyang kalooban at mga kinakailangan upang maunawaan ng sangkatauhan ang wastong paraan ng paghangad at kung ano ang maling landas. Inilagay ko ang reputasyon at katayuan sa lahat ng bagay sa panahong iyon, ngunit sa katotohanan, hindi tiningnan ng Diyos kung gaano kataas ang katayuan ng isang tao, gaano na sila katagal, o kung gaano sila naghirap dahil sa kanilang paniniwala sa Diyos. Tiningnan niya kung hindi nila sinusunod ang katotohanan at may tunay na pag-unawa sa Diyos. Ang mga may katotohanan ngunit walang mataas na katayuan ay kaya ring makamit ang Kanyang papuri, ngunit ang mga walang katotohanan at may mataas na katayuan ay yaong kinukutya at tinatanggihan ng Diyos. Ito ang disposisyon ng katuwiran at kabanalan ng Diyos. Hindi matutukoy ng katayuan ang kapalaran ng isang tao, ni hindi simbolo ng kaligtasan ng tao sa kanilang paniniwala sa Diyos. Hindi ito talaga tanda ng isang tao na ginawang perpekto ng Diyos. Ngunit lagi kong ginamit ang aking katayuan upang masukat ang sarili kong halaga at laging tiningala at sinamba ng iba ang aking lubos na kasiyahan. Hindi ba ito ganap na labag sa mga kinakailangan ng Diyos? Hindi ba’t ang paniniwala sa Diyos sa ganitong paraan ay ganap na walang saysay? Hindi lamang ako di nagawang iligtas ng Diyos, ngunit pinagdusahan ko sa huli ang pasura ng Diyos dahil sa aking masasamang paraan. Sa panahong iyon, ang ipinagkatiwala sa akin ng Diyos ay upang pahintulutan akong pumasok sa katotohanan, upang maitaguyod ang pagbabago sa disposisyon, hangarin ang pagsunod at pagmamahal sa Diyos, at sa huli ay maligtas at gawin Niyang perpekto. Tanging ito ang tamang landas. Matapos maunawaan ang lahat ng ito, ang aking puso ay puspos ng pasasalamat sa Diyos. Salamat sa Kanyang paghatol at pagkastigong humila sa akin mula sa maling landas at niliwanagan ako upang maunawaan ko ang Kanyang kalooban, na pinahihintulutan akong makita nang malinaw sa huli ang panganib at mga kahihinatnan ng paghangad sa reputasyon at katayuan. Sa gayon lamang ako nagising at nakabalik sa panahon. Sa pamamagitan ng karanasang iyon naunawaan ko ang ilang mga katotohanan pati na rin ang kabaitan ng Diyos, at muling gumaling ang estado ng aking isip. Inilatag ko ang aking sarili sa muling pagtupad ng aking tungkulin.

Noong Hulyo ng 2004 nagpunta ako sa isang malayong lugar sa kabundukan at nakipagtulungan sa isang kapatid na lalaki doon sa gawain ng ebanghelyo. Nang sinimulan ko ang gawaing iyon, inalala ko ang aking mga nakaraang kabiguan bilang leksyon. Madalas kong pinaalalahanan ang aking sarili na huwag ipagpatuloy ang reputasyon o katayuan ngunit tapat na tuparin ang aking tungkulin bilang isang nilikha, kaya kapag may mga problemang hindi ko naunawaan o hindi malinaw, isasantabi ko ang aking sarili at aktibong hahanapin ang aking kapatid para sa pagsasamahan, upang talakayin at lutasin ito. Ngunit habang nagbunga ng mas marami ang aking gawain, ang aking mapagmataas na likas na katangian ay muling tumaas at nagsimula akong tumuon muli sa sarili kong imahe at katayuan. Sa isang pagpupulong minsan, isang miyembro ng lokal na ebanghelikal na kuponan ang nagsabi sa akin nang masaya: “Salamat sa iyong pagparito nagawa naming ibalik-loob ang higit pang mga mananampalataya....” Sinabi ng aking bibig na ito ang resulta ng gawain ng Banal na Espiritu, ngunit sa aking puso nalulugod ako sa aking sarili. Matapos ang pulong at bumalik ako sa tahanan ng pamilyang kumupkop sakin, umupo ako sa aking kama at binalik-tanaw sa aking isip ang bawat eksena ng aking gawain sa panahong iyon. Hindi ko napigilang purihin ang aking sarili, iniisip na: Tila mayroon akong tunay na kakayahan sa gawaing ito. Hangga’t patuloy akong nagtatrabaho nang maigi, tiyak na tataas muli ang aking ranggo. Sa gayon, nakita ko ang aking sarili bilang isang bayani, at nawala na sa aking puso ang katayuan ng Diyos. Kapag ginagampanan ko ang aking tungkulin pagkatapos noon, nagsimula akong makipagkumpetensya para sa katayuan at inihambing ang mga posisyon sa aking mga katrabaho. Tahasan kong sinimulang magyabang sa harapan ng aking mga kapatid na para bang ang pagsisikap ko ang dahilan ng anumang resulta mula sa aming gawain. Nang muli na naman akong bumalik sa kalaliman nang paunti-unti, muli na namang inabot ng Diyos ang kamay ng kaligtasan sa akin. Isang gabi ay bigla akong nagkaroon ng malubhang trangkaso. Umabot ng 102 sentigrado ang aking temperatura at kahit na matapos uminom ng gamot sa loob ng ilang araw ay hindi pa rin ako gumagaling. Nagpunta ako sa ospital upang kumuha ng infusion, ngunit hindi bumuti ang aking kalagayan bagkus ay mas lumubha pa. Hindi ko magawang kumain kahit na ang uminom ng tubig. Sa huli, ako ay naratay ako sa kama at nadamang nasa bingit na ako ng kamatayan. Sa ilalim ng labis na pagpapahirap sa sakit na iyon, hindi ko naisip kung anong uri ng katayuan ang gagawin ko sa susunod na araw. Mabilis akong lumuhod at nanalangin sa Diyos: “O Diyos! Ang sakit na dumating sa akin ay ang Iyong mabait na kalooban pati na rin ang Iyong makatuwirang disposisyon. Hindi ko nais unawain Ka nang mali o sisihin Ka; hinihiling ko lamang na liwanagan at paliwanagin Mo akong muli upang pahintulutan akong maunawaan ang Iyong kalooban upang mas lubos kong maunawaan ang sarili kong katiwalian.” Pagkatapos manalangin, higit na mas napayapa ang aking puso. Nang maglaon, ang mga salitang ito ng Diyos ay biglang dumating sa akin: “Ang inyong mapagmataas at mayabang na kalikasan ang nagtutulak sa inyong linlangin ang inyong konsensya, at magrebelde at tutulan si Cristo, at ibunyag ang inyong kapangitan, na isang paglalantad sa liwanag ng inyong mga intensyon, paniwala, labis na pagnanasa, at mga matang puno ng kasakiman” (“Ikaw ba ay Totoong Mananampalataya sa Diyos?” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Angbawat isa sa mga salitang ito mula sa Diyos ay tumagos sa aking puso tulad ng isang espada; tinamaan ng mga ito ang mortal kong bahagi. Ang bawat isang uri ng kapangitan ng pagmamataas na ipinahayag ko ay dumating sa aking isip na may mahusay na kalinawan. Nasaktan ang aking puso at walang sukat ang aking pagkapahiya. Noon ko lamang malinaw na nakita na ang aking sariling mapagmataas na kalikasan ang nagdulot sa aking budhi na mawala ang orihinal na tungkulin nito kaya hindi ako palaging tapat na sumusunod at sumasamba sa Diyos. Ito ang dahilan kung bakit ako palaging nag-ambisyon at nagnais, at sa sandaling nakakuha ako ng ilang pagkakataon ay makikipagkumpetensya ako para sa katayuan, at nais kong ipakita ang aking sarili at supilin ang iba. Hindi lamang ako maaaring maging isang mabuting tao. Maliwanag na ang anumang bunga ng aking trabaho ay nakasalalay sa gawain ng Banal na Espiritu; ito ay pagpapala ng Diyos. Gayunpaman, wala akong hiyang nakipagkumpetensya sa Diyos para sa parangal at samantalahin ang pagkakataong itataas ang aking sarili, muling nagiging mapagmataas at nakikipagkumpetensya sa Diyos para sa katayuan. Ang mapagmataas na kalikasan kong ito ay ang mismong ugat ng aking pagtutol sa Diyos. Kung hindi ko ito nalutas, hindi ko makakamit ang pagsunod sa Diyos o debosyon sa pagtupad sa aking tungkulin.

Sa ilalim ng gabay ng Diyos, muli kong naisip ang Kanyang mga salita: “Kapag nakilala ng isa kung ano ang tunay niyang kalikasan, gaano kapangit, gaano kasuklam-suklam, at gaano kaawa-awa, pagkatapos ay hindi na siya labis na mapagmataas ng kaniyang sarili, hindi na labis na mayabang, at hindi na labis na humahanga sa kaniyang sarili tulad ng dati. Nararamdaman niya, ‘Ako ay kailangang maging maalab at mapagpakumbaba, at isagawa ang ilan sa mga salita ng Diyos. Kung hindi, ako ay hindi masusukat sa pamantayan ng pagiging tao, at mahihiyang mabuhay sa harapan ng Diyos.’ Nakikita niyang tunay ang sarili bilang hamak, bilang totoong walang halaga. Sa panahong ito ay magiging madali para sa kaniya na isakatuparan ang katotohanan, at siya ay mas magmumukhang parang tulad ng isang tao” (“Ang Pag-alam Sa Sarili Ay Pangunahin Nang Pag-alam Sa Kalikasan Ng Tao” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo). Itinuturo sa akin ng mga salita ng Diyos ang landas ng pagsasanay at pagpasok, at kung nais kong lubusang ipaalam ang aking mga saloobin ng reputasyon, katayuan, at aking mga inaasam-asam, kailangan kong magsikap na alamin ang sarili kong kalikasan. Nang makita ko kung gaano ako kababa, kung gaano ako ka-inutil, magagawa kong maging isang mapagkumbabang tao at hindi na maging mapagmataas. Pagkatapos, maaari ko nang hangarin ang katotohanan nang matatag sa lupa. Sa katunayan, ang pagpapatupad na ito ng paghatol at pagkastigo ng Diyos, ang hagupit at disiplinang ito, ay para sa akin upang magkaroon ng tunay na pag-unawa sa sarili kong diwa at sa aking likas na pagkakakilanlan at katayuan. Ito ay upang pahintulutan akong magkaroon ng kaalaman sa sarili sa harapan ng Diyos, upang makilala ang aking sariling kahirapan sa espiritu, ang aking sariling kawalan. Ito ay upang pahintulutan akong malaman na ang kailangan ko ay ang katotohanan, ang kaligtasan ng Diyos, mula sa kung saan maaari akong mahulog sa harap ng Diyos at maging isang mabuting tao. Ito ay upang matupad ko ang aking tungkulin upang masiyahan ang Diyos at hindi na hangarin ang katayuan na nagpapasakit sa Kanyang puso. Sa ilalim ng patnubay ng Kanyang mga salita, nagkaroon ako ng daan pasulong pati na rin ang kumpiyansang hangarin ang katotohanan. Kahit na ako ay labis na ginawang tiwali ni Satanas at ang aking mapagmataas na kalikasan ay lubos na nakabaon, hangga’t tinatanggap ko at sinusunod ang paghatol at pagkastigo ng Diyos at Kanyang pagsubok at pagpipino, nakikilala ko mula roon ang aking kalikasan at diwa, at pagkatapos ay walang kapagurang hinahangad ang katotohanan, tiyak na itatakwil ko ang mga tanikala at ang pagpapahirap ng reputasyon at katayuan, at papasukin ang landas ng pagiging ligtas, ng pagiging perpekto. Pagkatapos kong bumalik sa Diyos, gumaling ako sa aking sakit sa loob ng dalawang araw. Mas lalo pa nitong pinabatid sa akin na ginamit Niya ang sakit na iyon bilang paraan upang disiplinahin ako. Hindi upang intensyonal akong pahirapan, ni wala ring kaparusahan dito-iyon ay upang pukawin ang aking puso, upang bitiwan ko ang aking mga maling gawain sa lalong madaling panahon at pasukin ang tamang landas ng paniniwala sa Diyos. Lubos akong naantig at pinalalakas ng pagmamahal ng Diyos. Taos-puso kong inalay ang aking pasasalamat at papuri sa Diyos.

Gumaling ako mula sa aking sakit, muli kong nagbalik sa trabaho. Tahimik kong nalutas sa aking puso na kapag nakatagpo ako ng isang bagay na may kinalaman sa reputasyon o katayuan, tiyak akong magiging saksi para sa Diyos. Makalipas ang ilang buwan, nalaman kong may isa pang lider ng pangkat ebanghelikal ang nakakakuha ng napakahusay na mga resulta at nakaranas ng ilang kamangha-manghang pagkilos ng Diyos, at binuod ang ilan sa kanilang matagumpay na mga karanasan at kanilang landas ng pagsasanay. Gayunpaman, ang gawaing aking nilahukan ay patapos na. Nang makita ko ang kabiguan sa mga mukha ng aking mga kapatid, lalo na nang marinig ko ang isang kapatid na babae na nagsasabing “Nasisiyahan na kami ngayon sa naturang dakilang kaligtasan mula sa Diyos ngunit hindi kami magawang sumaksi sa Kanyang gawain. Tunay kaming may utang na loob sa Kanya,” at hindi magawang huminto ng lahat sa kanilang pag-iyak, nasasaktan nang lubos ang aking puso. Hindi ko alam kung paano makakalabas sa mahirap na suliraning iyon, at paulit-ulit akong nanalangin sa Diyos: “O Diyos! Lahat kami ay mahina kapag nahaharap sa mga praktikal na kahirapan, ngunit alam kong Ikaw itong sumusubok sa aming kumpiyansa, sinusubukan ang aming debosyon. Ngunit napakaliit ng aking tindig at hindi ko talaga kayang dalhin ang bigat na iyon. Nakikiusap ako sa Iyong liwanagan ako upang maunawaan ang Iyong kalooban. Handa akong kumilos ayon sa Iyong patnubay.” Pagkatapos ng pagdarasal, biglang sumagi sa akin ang isang ideya: Dapat kong tanungin ang katrabaho doon upang makipagkita sa amin sa pagsasamahan upang makakuha ng kanyang mga lakas at karanasan. Sa ganoong paraan ang mga kapatid ay magagawang matamasa ang pagliliwanag at ang pamumuno ng Banal na Espiritu at malaman kung paano gagawin ang kanilang gawain ng ebanghelyo. Alam kong ang ideyang ito ay nagmula sa gabay ng Banal na Espiritu, ngunit mayroon akong ilang mga pagdududa sa aking puso. Naisip ko: Dati akong mas may kakayahan kaysa sa kapatid na iyon sa lahat ng paraan at kapag magkakasama kami sa pulong, laging mababa ang tingin ko sa kanya, ngunit ngayon, mas mahusay ang pagganap niya kaysa sa akin. Kapag nakikita niya akong mukhang desperado at napahiya ngayon, tatawanan kaya niya ako? Bababa ba ang tingin sa akin ng aking mga kapatid? Paano ang pagsasalba sa aking kahihiyan?... Nag-isip ako at nag-isip, at hindi ko pa rin maalis ang ideya ng sarili kong mukha at katayuan, ngunit sa sandaling naisip ko ang kagyat na kalooban ng Diyos na iligtas ang sangkatauhan at ang aking mga kapatid, wala akong gabay at pamumuno ng Banal na Espiritu, pinarusahan ako sa loob ng aking puso. Tulad ng pag-aalinlangan ko, niliwanagan ako ng mga salitang ito mula sa Diyos ako: “Ang Banal na Espiritu ay hindi lamang kumikilos sa ilang mga tao na ginamit ng Diyos, ngunit mas higit pa sa iglesia. Siya ay maaaring kumikilos sa sinuman. Siya ay maaaring kumilos sa iyo ngayon, at pagkatapos mong maranasan ito, Siya ay maaaring sunod na kumilos sa iba. Sumunod ng maigi; mas sinusunod mo ang kasalukuyang liwanag, mas lalago ang iyong buhay. Sundin sila kung saan ang Banal na Espiritu ay kumikilos, kahit anumang uri ng tao siya. Kunin ang kanyang mga karanasan sa iyong sarili, at makatatanggap ka ng mas mataas pang mga bagay. Sa paggawa nito ay makikita mo ang mas mabilis na pag-unlad. Ito ay ang landas ng pagiging perpekto para sa tao at paraan para lumago ang buhay. Ang landas tungo sa pagiging perpekto ay maaabot sa pamamagitan ng iyong pagsunod sa mga gawain ng Banal na Espiritu. Hindi mo alam kung anong uri ng tao ang gagamitin ng Diyos upang gawin kang perpekto, ni sa pamamagitan ng kung anong tao, pangyayari, o bagay Papangyayariin Niyang makapasok ka sa pangangalaga at upang magkamit ng ilang pananaw” (“Yaong Mga Sumusunod sa Diyos na Mayroong Isang Tunay na Puso ay Tiyak na Makakamit ng Diyos” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Sa ilalim ng pamumuno mula sa mga salita ng Diyos ay naunawaan ko ang Kanyang kalooban at nagkamit ng ilang pag-unawa sa kung paano pamumunuan at gawing perpekto ang mga tao sa gawain ng Banal na Espiritu. Napagtanto ko: Ang gawain ng Diyos at karunungan ng Diyos ay kamangha-mangha at mahiwaga. Hindi ko alam kung anong uri ng tao o bagay ang Kanyang gagamitin upang liwanagan at gabayan ako upang maunawaan ang Kanyang kalooban, ni hindi ko alam kung anong uri ng kapaligiran ang Kanyang pakikitunguhan sa aking tiwaling disposisyon. Dapat kong matutunang sundin ang gawain ng Banal na Espiritu, at kahit gaano kataas o kababa ang katayuan ng isang tao, anuman ang kanilang edad, o kung gaano katagal naniwala sila sa Diyos, hangga’t ang kanilang pagsasamahan ay ang katotohanan, iyon ang kasalukuyang kalooban ng Diyos, at maaaring nitong ituro ang praktikal na landas, na nagmumula sa gawain at ang pagliliwanag ng Banal na Espiritu. Dapat kong tanggapin, sundin, at isagawa-ito ang makataong dahilan na dapat kong taglayin. Kung hindi ko susundin ang gawain ng Banal na Espiritu, kung gayon, handa kong hayaang makompromiso ang aking gawain upang mapanatili ang aking sariling kayabangan. Handa akong hayaan ang aking mga kapatid na tumira sa kadiliman upang mapanatili ang sarili kong imahe at katayuan. Kung gayon, isa akong tunay na masamang tagapaglingkod at isang anticristo! Nang matanto ko iyon, hindi ko mapigilang maramdaman ang takot at hindi ako nangahas na muling magmatigas at kalabanin ang pagliliwanag at gabay ng Banal na Espiritu. Nais kong talikuran ang sarili kong satanikong kalikasan at aliwin ang puso ng Diyos sa pamamagitan ng mga praktikal na pagkilos. Kaya, agad kong tinawagan ang katrabahong iyon at hiniling sa kanyang makipag-usap sa amin. Ang nagdulot ng hiya sa akin ay pagkatapos naming magkita nang personal, ang kapatid na iyon ay hindi ako tiningnan nang mababa ni hindi ako tinawanan. Tunay siyang nagbahagi kung paano sila nagtrabaho nang sama-sama habang ang Banal na Espiritu ay nagtrabaho kasama nila, at kung paano sila umasa sa Diyos at nanalangin sa Diyos nang humarap sila sa mga kabiguan at kakulangan, anong mga pagkilos ang nakita nila mula sa Diyos pagkatapos nito, anong uri ng tunay na pag-unawa ang nakuha nila tungkol sa Diyos, at higit pa. Nakikitang maluwag at nagagalak ang hitsura ng aking kapatid, at nakikitang nakikinig nang taimtim at maginhawa ang aking mga kapatid, at nakikita pagkatapos ang mga ngiting unti-unting lumilitaw sa kanilang mga mukha, nadama ko ang matinding sakit na tila namighati ako. Gayunpaman, sa pagkakataong ito ay hindi para sa kasiyahan ng aking sariling mukha o katayuan, ngunit dahil ako ay sinaway sa aking puso sa aking pagkakautang sa Diyos. Dahil dito, taos-puso kong naranasan ang responsibilidad at ang tungkuling inako ng isang mahusay na pinuno. Kung ang daanang personal kong kinuha ay hindi tama, pipinsalain at sisirain nito ang buhay ng napakaraming tao. Magdudulot ito ng espirituwal na pagdurusa sa napakaraming tao. Kung gayon, hindi ba ako naging pangunahing salarin sa paglaban sa Diyos? Nang makumpleto ang gawain ng Diyos, paano ko Siya bibigyang halaga? Iyon ang panahong tunay kong kinamuhian sa wakas ang aking sarili mula sa kaibuturan ng aking puso. Kinamumuhian ko na noong habang ginagawa ko ang aking tungkulin, hindi ako tunay nakibahagi sa aking gawain ngunit naisip ko lamang hangarin ang reputasyon at katayuan at masayang-masaya sa mga pagpapala ng katayuan. Hindi lamang ito nakagambala sa mga pagsasama ng pagpasok sa buhay ng aking mga kapatid, ngunit lalo pa itong nakagambala sa pagsasakatuparan ng kalooban ng Diyos. Madalas ko ring nawala ang gawain ng Banal na Espiritu at nahulog sa kadiliman. Nakita ko na ang paghangad sa reputasyon at katayuan ay mas higit na gumawa ng pinsala kaysa ng kabutihan. Ngunit habang nararamdaman ko ang pagkakasala at pagsisisi, nadama ko rin ang isang piraso ng lunas. Ito ay sapagkat, sa ilalim ng pamumuno ng Diyos, sa wakas ay binitiwan ko ang pansariling kapakinabangan upang maisakatuparan ang katotohanan sa sandaling ito. Nakagawa ko ng isang bagay na kapaki-pakinabang para sa gawain, para sa aking mga kapatid, at para sa aking sarili. Pinahiya ko si Satanas sa pamamagitan ng mga praktikal na pagkilos at tumayong saksi para sa Diyos sa panahong ito.

Sa aking karanasan sa gawain ng Diyos at dahil sa aking paghabol sa reputasyon at katayuan, naranasan ko ang maraming mga kabiguan at kakulangan. Lumiko ako ng landas nang napakaraming beses, at dahil sa nangyari ito, ako’y pinakitunguhan at pinino. Unti-unti, nakita kong mas higit na di mahalaga ang katayuan, at kung ano ang pinaniniwalaan ko noon-kung walang katayuan ay walang kinabukasan at walang titingala sa iyo-ang nasayang na pananaw na ito ay binaliktad. 15 taon ko nang sinusunod ang Diyos. Sa tuwing iniisip ko ang gawain ng Diyos sa akin, palaging may matamis na damdaming dumarating sa akin. Hindi ko kailanman magagawang limutan ang pag-ibig at kaligtasan ng Diyos para sa akin. Kung hindi idinisenyo ng Diyos ang aking kapaligiran at pinakitunguhan ang aking mga mapaghangad na pagnanais sa maagang yugto ng aking buhay, paano ako magiging handang bitawan ang pananampalatayang ikinabubuhay ko nang maraming taon at naging buhay ko na? Kung hindi dahil sa kaligtasan ng Diyos na dumarating sa akin sa tamang panahon, mabubuhay pa rin ako ayon sa mga lason at batas ni Satanas, at ibinubugaw ang aking buhay para sa isang panaginip na hindi maisasakatuparan. At kung hindi dahil sa paulit-ulit na mga pagbubunyag at kapinuhan ng Diyos, sisikapin ko pa ring tahakin ang maling landas at hindi ko malalaman kailanman kung gaano kalubha ang aking sariling kayabangan at kung gaano kalakas ang aking pagnanais para sa katayuan. Talagang hindi ko mapagtatantong ako ang kaaway ng Diyos. Iyon ang pambihirang gawain ng Diyos na ginawang posible ang napakahalagang pagbabago sa aking buhay, na nagpahintulot sa aking mga bulgar na paniniwalang ipinagtanggol ko nang maraming taon na matunaw sa pamamagitan ng mga tagumpay at kabiguan, na mawala sa paglipas ng panahon. Pinahintulutan nito ang aking mga maling pagpapahalaga at pananaw sa buhay na dumanas ng makabuluhang pagbabago, at pinayagan nito na maunawaan ko na ang paghangad lamang sa katotohanan at pagtupad sa tungkulin ng paglikha ay isang tunay na buhay ng tao, at tanging sa pamamagitan ng pagtalikod sa madilim na impluwensya ni Satanas at batay sa pamumuhay sa mga salita ng Diyos ay maaaring akong mabuhay na may kahulugan at halaga. Lubos na bunga ito ng paghatol at pagkastigo ng Diyos kung saan nagawa kong magkaroon ngayon ng pag-unawa at pagbabago. Bagaman ang pagsasailalim sa paghatol at pagkastigo ng Diyos ay nangailangan sa aking sumailalim sa sakit ng kapinuhan, nakakuha ako ng pag-unawa sa praktikal na gawain ng Diyos, sa Kanyang mabait na diwa, at sa Kanyang disposisyon ng katuwiran at kabanalan. Malinaw ko nang nakikita, kinasusuklaman at itinatakwil ngayon ang mga lason ni Satanas na sinaktan ako nang maraming taon, at nagawa kong magkaroon ng tunay na buhay ng tao. Wala sa mga ito ang nagdusa nang walang kabuluhan. Ito ang pinaka-makabuluhan, ang pinakamahalagang bagay. Handa ko nang tanggapin ang higit pa sa paghatol at pagkastigo sa landas ng mula ngayon, pati na ang mga pagsubok at pagpipinong mula sa Diyos upang ang bawat uri ng aking tiwaling disposisyon ay madalisay sa lalong madaling panahon, at maaari akong maging isang taong nakahanay sa kalooban ng Diyos.

Mga Talababa:

a. Hindi kasama sa orihinal na teksto ang “ang pagnanasa para sa.”