Yixin    Lungsod ng Shijiazhuang, Lalawigan ng Hebei

Noon, madalas kong marinig na sinasabi ng aking mga kapatid, “Ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay para sa pinakamainam; ito ang lahat na kailangan ng mga tao.” Inamin ko ito at sumang-ayon dito, ngunit wala akong anumang naunawaan sa pamamagitan ng aking sariling karanasan. Nang maglaon, nakakuha ako ng pagkaunawa sa pamamagitan ng kapaligiran na nilikha ng Diyos para sa akin.

Mayroon akong isang natatanging marubdob na pagnanais para sa katayuan sa aking puso. Lagi akong umaasa na ang pinuno ay magbibigay-pansin sa akin at ang aking mga kapatid ay mag-iisip nang mataas sa akin, ngunit ang katotohanan ay hindi kailanman gaya ng inaasam ko. Sa loob ng ilang taon, sinuman ang naging kapares ko sa pagtupad ng aking tungkulin, ay laging ako ang “katulong.” Anuman ang nangyayari, laging tinatalakay ito ng pinuno sa aking kapares at aayusin na siya ang mangangalaga ng mga bagay. Tila ba sa mga mata ng pinuno, ako ay isang hamak, hindi mahalagang tao. Ito ay talagang nagtapon sa akin sa walang-katiyakan. Naisip ko: “Tinutupad ko ang mga kaparehong uri ng tungkulin at hindi naman ako mas masama kaysa sa iba. Bakit laging ako ang ‘katulong’? Bakit ako laging nasa ilalim ng ibang tao?” Nakaranas ako ng kaunting pagdurusa ng pagpipino dahil ang aking mga hangarin ay hindi kailanman matutupad, at patuloy akong nabubuhay sa gitna ng aking di-pagkakaunawa sa Diyos. Hindi ako makatakas mula rito. Isang araw, pinabuo ng pinuno ang aking kapares ng ilang teksto, ngunit hindi hiniling na tumulong ako. Nasapol nito ang maramdamin kong kamalayan. Kahit na alam ko na hindi ako dapat maghabol sa ganyang uri ng walang kabuluhang bagay, hindi ko na mabitawan ito, at muli akong nalubog sa sakit. Naisip ko: Bakit lagi akong napupunta sa ganitong uri ng sitwasyon? Bakit ang mga sitwasyong ito ang hindi ko kailanman gusto? Bakit ginagawa ng Diyos ang mga bagay na tulad nito? Talagang hindi ko maunawaan ito.

Nang maglaon, nang ako ay kumakain at umiinom ng salita ng Diyos, nakita ko ang sumusunod na mga salita mula sa Diyos: “… subali’t ang katiwalian sa kanilang kalikasan ay dapat malutas sa pamamagitan ng mga pagsubok. Sa anumang aspeto na hindi kayo dinadalisay, ito ang mga aspeto kung saan dapat kayong mapino—ito ay pagsasaayos ng Diyos. Lumilikha ang Diyos ng isang kapaligiran para sa’yo, pinipilit kang maging pino roon nang sa gayon nalalaman mo ang iyong sariling katiwalian. Sa dakong huli, nararating mo ang isang punto kung saan mas gusto mong mamatay at isuko ang iyong mga pakana at mga ninanasa, at magpasakop sa kataas-taasang kapangyarihan at pagsasaayos ng Diyos. Samakatuwid, para sa sinuman na walang ilang taon ng pagpipino at hindi nakapagtiis ng itinakdang dami ng pagdurusa, hindi nila makakayang alisin sa sarili nila ang pagkaalipin ng katiwalian ng laman sa kanilang mga pag-iisip at sa kanilang mga puso. Sa alinmang aspeto na ikaw ay sakop pa rin ng pang-aalipin ni Satanas, at sa alinmang aspeto na mayroon ka pa ring sarili mong mga ninanasa at sarili mong mga hinihingi, ito ang mga aspeto kung saan dapat kang magdusa. Sa pamamagitan lamang ng pagdurusa natututunan ng mga tao ang mga aralin, nakakamit ang katotohanan, at nauunawaan ang kalooban ng Diyos” (“Paano Bibigyang-kasiyahan ang Diyos sa Gitna ng mga Pagsubok” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo). Nadama ko ang isang alon ng init sa puso ko mula sa mga salita ng Diyos, na tila pinaliliwanagan ako ng Diyos nang harapan, sinasabi sa akin kung bakit ginagawa Niya ang mga bagay sa ganitong paraan, ano ang layunin, at pinapayagan ako na maunawaan ang Kaniyang mabubuting hangarin. Sa kaliwanagang iyon mula sa Diyos, hindi ko napigilan na bumaling at tingnan ang kapaligiran na nilikha Niya para sa akin. Nakita ko noon na lubhang kilala ako ng Diyos; alam Niya ang mga aspekto kung saan ang mga bigkis sa akin ng impluwensya ni Satanas ang pinakamasama. Malinaw din sa Kaniya na ang aking kasamaan mula kay Satanas ay pinakamalubha sa larangan ng katayuan. Hindi makayanan ng Diyos na makita akong laging nabubuhay sa ilalim ng dominyon ni Satanas at pinasama, inapi, pinahirapan, at tinapakan ni Satanas. Kaya, pinuntirya ng Diyos ang aking kalikasan, at alinsunod sa kung ano ang kailangan ko, ay patuloy na dinalisay ako kung saan ako ay lalong napasama ni Satanas. Yaong mga paghahayag, yaong mga parusa, yaong mga pagpipino—lahat ng ito ay pagliligtas ng pagmamahal ng Diyos para sa akin. Ngunit sa loob ng maraming taon, hindi ko naunawaan ang mabubuting intensiyon ng Diyos. Hindi ko nais na tanggapin ang gawain ng Diyos na “pag-aalis” sa akin. Iyon ang dahilan kung bakit lagi kong hindi nauunawaan ang Kanyiang kabaitan at laging nadarama na Siya ay mahigpit sa akin, pinipigilan ako, at hindi ako pinahihintulutang ipakita ang aking sarili. Kapag iniisip ko ito ngayon, kung ako, bilang isang tao na tumingin sa katayuan bilang buhay mismo, nanaig ang sarili kong paraan sa bawat larangan, ang aking panloob na mga hangarin ay maaaring tumubo at lumaki, at sa huli ay maaari lamang akong mapahamak. Noon ko lamang naunawaan ang mahirap na gawain na ginawa ng Diyos sa akin sa loob ng maraming taon; noon ko lamang nakita na ang mga kapaligiran na nilikha ng Diyos para sa akin ay upang iligtas ako. Ito ay isang pagmamahal na hindi maipahayag ng mga salita. Naantig ang puso ko sa taos-pusong pagmamahal ng Diyos at ang mga hindi ko pagkakaunawa sa Diyos ay nawala sa aking puso. Masaya akong naging handa na maging masunurin sa kapaligiran na nilikha ng Diyos para sa akin.

Sa pamamagitan lamang ng karanasang ito ay tunay kong nakilala na ang Diyos ay lumilikha ng mga kapaligiran upang subukan at pinuhin ang sangkatauhan. May parehong malalim na kahulugan at dakilang pag-ibig sa loob nito! Ang katotohanan ay, para sa akin, kapag ang mga sitwasyong hindi naaayon sa aking mga konsepto ay nasa akin, sila ay eksaktong kung ano ang kailangan ko sa buhay. Ito ay isang mahalagang paraan ng Diyos para kilalanin at sundin ko Siya upang mailigtas ako. Tulad ng tunay na nauunawaan ng ina ang kalusugan ng kaniyang mga anak—aling bata ang nangangailangan ng ano, anong nutrisyon ang kailangan nilang dagdagan—tunay na nauunawaan iyan ng isang ina. Ngayon, ang ginagawa ng Diyos sa buhay ng mga tao ay gayundin. Ang Diyos ay lumilikha ng isang kapaligiran para sa mga tao at lahat ng ginagawa Niya sa kanilang buhay ay batay lamang sa kung ano ang kailangan nila. Ang lahat ng ito ay anuman ang pinakakapaki-pakinabang para sa kanilang buhay at ito ay upang tulutan silang makuha ang katotohanan, makamit ang pagsunod sa Diyos, at iwaksi ang impluwensiya ni Satanas. Kung ang mga tao ay maaaring maging masunurin sa loob ng kapaligiran na nilikha ng Diyos para sa kanila, maaari nilang makuha ang katotohanan, magkaroon ng buhay. Kung ang mga tao ay magbibigay-kalayaan sa kanilang sariling pag-uugali at kagustuhan at hahayaang ipagkakaloob ang mga ito ng Diyos sa kanila, hindi lamang sila hindi makakakuha ng anumang bagay, ngunit magagawa nilang kasuklaman sila ng Diyos, at sa huli ay maaari lamang makapinsala at makasira sa kanilang mga sarili. Ito ay dahil sa kung ano ang gusto ng mga tao ay hindi angkop para sa kanila, at lalong hindi kapaki-pakinabang para sa pagliligtas at pagsasaperpekto ng Diyos sa kanila. Ang ibinibigay lamang ng Diyos sa sangkatauhan ang ay ang pinakamainam; tanging iyan ang pinakakailangan ng tao. Sa panahong iyon ay sa wakas, nagkaroon ako ng praktikal na pag-unawa sa sinabi ng Diyos: “… ang landas ng kasalukuyan ay may kasamang paghatol at sumpa, nguni’t dapat ninyong lahat na malaman na kung ano ang naípágkakaloob Ko sa inyo, kung paghatol man o pagkastigo, ang mga iyon ang pinakamahusay na mga kaloob na maibibigay Ko sa inyo, at ang mga iyon ang mga bagay na inyong agarang kinakailangan” (“Ang Inyong Pagkatao ay Napakababa!” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao).

Nagpapasalamat ako sa kaliwanagan ng Diyos na nagpahintulot sa akin na magkaroon ng kaalaman at pag-unawa sa gawain ng Diyos sa akin, at malaman na kapag mas ayaw kong tanggapin ang isang bagay, ay mas kailangan ko ito, at lalong dapat kong tanggapin ito. Sa ganitong paraan ko lamang makakamtan kung ano ang ibinibigay ng Diyos sa akin. Nalaman ko rin na ang diwa ng Diyos ay mabuti, at ang ginagawa Niya para sa sangkatauhan ay pagmamahal lahat. Ito ang lahat na pinakakapaki-pakinabang sa buhay ng mga tao; ito ang pinakakailangang pagkain sa buhay ng mga tao, at ito ay ang pinakamainam na regalo na ibinigay ng Diyos sa tao. Mula ngayon hanggang sa susunod, handa akong ilagay ang kabuuan ng aking sarili sa mga kamay ng Diyos, upang sundin at tanggapin ang lahat ng gawain na tinatapos ng Diyos sa akin. Nahahanda akong hilingin na malaman ang katotohanan, abutin ang katotohanan, at kamtin ang pagbabago sa disposisyon sa madaling panahon sa kapaligirang nililikha ng Diyos para sa akin.