Ang substansya ng paniniwala sa Diyos ng karamihan ng tao ay ang paniniwala sa relihiyon: Sila ay hindi kayang umibig sa Diyos, at maaari lamang sundin ang Diyos tulad ng isang robot, hindi magawang tunay na maghangad para sa Diyos o sambahin Siya. Sila ay sumusunod lamang sa Kanya nang tahimik. Maraming tao ang naniniwala sa Diyos, ngunit kaunti lamang ang mga umiibig sa Diyos; “iginagalang” lamang nila ang Diyos dahil takot sila sa sakuna, o kaya “hinahangaan” nila ang Diyos dahil Siya ay mataas at makapangyarihan—ngunit sa kanilang paggalang at paghanga ay walang pag-ibig o tunay na matinding paghangad. Sa kanilang mga karanasan kanilang hinahanap ang mga detalye ng katotohanan, o kaya ibang hindi gaanong mahalagang misteryo. Karamihan ng tao ay sumusunod lamang, nangingisda sila sa maburak na tubig upang makatanggap lamang ng mga biyaya; hindi nila hinahanap ang katotohanan, at hindi rin sila tunay na sumusunod sa Diyos upang makatanggap ng mga biyaya ng Diyos. Ang buhay ng lahat ng paniniwala ng tao sa Diyos ay walang kahulugan, ito ay walang halaga, at sa loob nito ay ang kanilang mga pansariling pag-iintindi at paghahangad; hindi sila naniniwala sa Diyos upang ibigin ang Diyos, ngunit para sa kapakanan ng pagiging mapalad. Maraming tao ang kumikilos ayon sa gusto nila, ginagawa nila ang anumang kanilang naisin, at hindi kailanman iniintindi ang mga kagustuhan ng Diyos, o kung ang ginagawa nila ay alinsunod sa kalooban ng Diyos. Ang mga ganitong tao ay hindi kayang magkamit ng tunay na paniniwala, mas lalo na ang pag-ibig sa Diyos. Ang substansya ng Diyos ay hindi lamang para paniwalaan ng tao; ito ay, higit pa rito, para ibigin ng tao. Subalit karamihan ng tao na naniniwala sa Diyos ay hindi kayang tuklasin itong “lihim.” Hindi naglalakas-loob ang mga tao na ibigin ang Diyos, ni sinusubukan man lang na ibigin Siya. Hindi nila kailanman natuklasan na marami ang kaibig-ibig sa Diyos, hindi nila kailanman natuklasan na ang Diyos ay ang Diyos na nagmamahal sa tao, at Siya ang Diyos na dapat ibigin ng tao. Ang pagiging kaibig-ibig ng Diyos ay ipinahahayag sa Kanyang gawain: Kapag naranasan lamang nila ang Kanyang gawain, saka lamang matutuklasan ng mga tao ang Kanyang pagiging kaibig-ibig, sa tunay na mga karanasan lamang nila maaaring pahalagahan ang pagiging kaibig-ibig ng Diyos, at sa hindi pagsunod nito sa tunay na buhay, walang sinuman ang maaaring makatuklas ng pagiging kaibig-ibig ng Diyos. Marami ang kaibig-ibig sa Diyos, nguni’t hindi ito nagagawang tuklasin ng mga tao nang hindi nakikipag-ugnayan sa Kanya nang aktwal. Na ang ibig sabihin, kung hindi naging tao ang Diyos, hindi magagawa ng mga tao ang aktwal na makipag-ugnayan sa Kanya, at kung hindi nila magawang aktwal na makipag-ugnayan sa Kanya, hindi rin sila makararanas ng Kanyang gawain—at pati ang kanilang pag-ibig sa Diyos ay mababahiran ng mga kasinungalingan at imahinasyon. Ang pag-ibig sa Diyos sa langit ay hindi tunay na tulad ng pag-ibig sa Diyos sa lupa, sapagka’t ang pagkilala ng mga tao sa Diyos sa langit ay gawa lamang sa kanilang mga imahinasyon, sa halip na kung ano ang kanilang nakita na sa kanilang sariling mga mata, at kung ano ang kanilang naging sariling karanasan. Kapag dumarating ang Diyos sa lupa, nagagawang pagmasdan ng mga tao ang Kanyang aktwal na mga gawa at Kanyang pagiging kaibig-ibig, at maaari nilang makita ang lahat ng Kanyang praktikal at karaniwang disposisyon, ang lahat ng ito ay libu-libong beses na mas totoo kaysa sa pagkilala sa Diyos sa langit. Hindi alintana kung gaano kamahal ng mga tao ang Diyos sa langit, walang kahit ano ang totoo sa pag-ibig na ito, at ito ay puno ng kuru-kuro ng tao. Gaano man kaliit ang kanilang pag-ibig para sa Diyos sa lupa, ang pag-ibig na ito ay totoo; kahit na may kaunti lamang nito, ito ay totoo pa rin. Nagpapakilala ang Diyos sa tao sa pamamagitan ng tunay na gawain, at sa pamamagitan ng kaalaman na ito nakakamit Niya ang kanilang pag-ibig. Katulad ito ni Pedro: Kung hindi siya nanirahan kasama si Jesus, magiging imposible para sa kanyang sambahin si Jesus. Kaya, gayundin, ang kanyang katapatan kay Jesus ay nabuo sa kanyang pakikipag-ugnayan kay Jesus. Upang mahalin Siya ng tao, ang Diyos ay dumating sa gitna ng tao at namumuhay kasama ng tao, at lahat ng Kanyang ginagawa na makita at maranasan ng tao ay ang realidad ng Diyos.

Ginagamit ng Diyos ang realidad at ang pagdating ng mga katotohanan upang gawing perpekto ang mga tao; tinutupad ng mga salita ng Diyos ang bahagi ng Kanyang pagpeperpekto sa mga tao, at ito ang gawain ng paggabay at pagbubukas ng daan. Na ang ibig sabihin, sa mga salita ng Diyos ay dapat mong mahanap ang daan ng pagsasagawa, at dapat mahanap ang kaalaman ng mga pangitain. Sa pag-unawa ng mga bagay na ito, magkakaroon ang tao ng isang landas at mga pangitain kapag ito ay aktwal na isagawa, at magagawang liwanagan sa pamamagitan ng mga salita ng Diyos, mauunawaan din nila na ang mga bagay na ito ay galing sa Diyos, at mas nagagawang maunawaan. Matapos unawain, kailangan nilang pumasok agad sa realidad na ito, at dapat gamitin ang mga salita ng Diyos upang bigyang kasiyahan ang Diyos sa kanilang aktwal na buhay. Gagabayan ka ng Diyos sa lahat ng bagay, at bibigyan ka ng landas ng pagsagawa, at ipapadama sa iyo na ang Diyos ay kaibig-ibig, at hinahayaan kang makita na ang bawat hakbang ng gawain ng Diyos sa iyo ay upang gawin kang perpekto. Kung nais mong makita ang pag-ibig ng Diyos, kung nais mong tunay na maranasan ang pag-ibig ng Diyos, gayon kailangan mong magtungo sa kailaliman ng realidad, kailangan mong magtungo sa kailaliman ng tunay na buhay, at makita na ang lahat ng ginagawa ng Diyos ay pag-ibig, at kaligtasan, at nang magawang iwanan ng mga tao kung alin ang hindi malinis, at upang pinuhin ang mga bagay sa loob nila na hindi kayang palugurin ang kalooban ng Diyos. Gumagamit ang Diyos ng mga salita upang makapaglaan sa tao habang lumilikha rin ng mga kapaligiran sa tunay na buhay na pinahihintulutan ang mga tao na maranasan, at kung kumakain at umiinom ang mga tao ng maraming salita ng Diyos, sa gayon kapag kanilang isagawa ang mga ito, malulutas nila ang lahat ng paghihirap sa kanilang buhay gamit ang maraming salita ng Diyos. Na ang ibig sabihin, kailangan mayroon kang mga salita ng Diyos upang makarating nang malalim sa realidad; kung hindi mo kinakain at iniinom ang mga salita ng Diyos, at walang gawain ng Diyos, sa gayon ikaw ay walang landas sa tunay na buhay. Kung hindi ka kailanman nakakakain o nakakainom ng mga salita ng Diyos, sa gayon ikaw ay malilito kapag mayroong nangyari sa iyo. Alam mo lamang na dapat ibigin ang Diyos, at hindi mo kaya ang anumang pagkakaiba, at walang landas ng pagsasagawa; ikaw ay naguguluhan at nalilito, at kung minsan ikaw ay naniniwala pa na sa pamamagitan ng pagbibigay kasiyahan sa katawang-tao, ikaw ay nagbibigay kasiyahan sa Diyos—na ang lahat ay resulta ng hindi pagkain at pag-inom ng mga salita ng Diyos. Na ang ibig sabihin, kung ikaw ay walang tulong ng mga salita ng Diyos, at tanging nangangapa sa loob ng realidad, sa gayon pangunahin kang walang kakayahang mahanap ang landas ng pagsasagawa. Ang mga tao na tulad nito ay payak na hindi nauunawaan kung ano ang ibig sabihin ng paniniwala sa Diyos, mas lalong hindi nila naiintindihan kung ano ang ibig sabihin kung paano mahalin ang Diyos. Kung, gagamitin ang kaliwanagan at paggabay ng mga salita ng Diyos, madalas kang manalangin, at magsiyasat, at maghanap, kung saan natutuklasan mo na iyan ang nararapat mong isagawa, maghanap ng mga pagkakataon para sa gawain ng Banal na Espiritu, tunay na makipagtulungan sa Diyos, at hindi naguguluhan at nalilito, sa gayon ay magkakaroon ka ng landas sa tunay na buhay, at talagang magbibigay kasiyahan sa Diyos. Kapag iyong nabigyang kasiyahan na ang Diyos, sa loob mo ay magkakaroon ng paggabay ng Diyos, at ikaw ay higit na pagpapalain ng Diyos, na magbibigay sa iyo ng isang pakiramdam ng kasiyahan: Makakaramdam ka lalo ng karangalan na nabigyan mo na ng kasiyahan ang Diyos, makakaramdam ka ng higit na liwanag sa kalooban, at sa iyong puso ikaw ay magiging malinaw at mapayapa, ang iyong konsensya ay aaliwin at malaya sa mga bintang, at mararamdaman mong magaan ang kalooban kapag nakita mo ang iyong mga kapatid. Ito ang ibig sabihin ng pagkalugod sa pag-ibig ng Diyos, at ito lamang ang tunay na pagtamasa sa Diyos. Ang pagtamasa ng mga tao sa pag-ibig ng Diyos ay nakakamit sa pamamagitan ng pagdanas nito: Sa pagdanas ng paghihirap, at pagdanas ng pagsasagawa ng katotohanan, nakakamit nila ang mga biyaya ng Diyos. Kung sinasabi mo lamang na mahal ka talaga ng Diyos, na ang Diyos ay nagbayad na ng malaking halaga sa mga tao, na Siya ay matiyaga at magalang magbigkas ng maraming salita, at laging inililigtas ang mga tao, ang iyong pagbigkas sa mga salitang ito ay isa lamang bahagi ng kasiyahan ng Diyos. Ngunit, ang higit na kasiyahan—ang tunay na kasiyahan—ay ang isagawa ng mga tao ang katotohanan sa kanilang tunay na buhay, pagkatapos nito ay mapapayapa sila at aaliwalas ang kanilang puso, maaantig nang husto ang kanilang kalooban, at madarama nila na ang Diyos ay lubhang kaibig-ibig. Iyong madarama na ang halaga ng iyong nabayaran na ay mas kapaki-pakinabang. Matapos bayaran ng malaking halaga ang iyong pagsusumikap, magbibigay ito sa iyo ng higit na kaliwanagan sa kalooban: Mararamdaman mong ikaw ay tunay na nasisiyahan sa pag-ibig sa Diyos, at nauunawaan na ang Diyos ay natapos na sa gawain ng kaligtasan ng mga tao, na ang Kanyang pagpipino sa mga tao ay upang dalisayin sila, at nililitis ng Diyos ang mga tao upang subukin kung ang mga ito ay tunay na nagmamahal sa Kanya. Kung lagi mong ilalagay ang katotohanan sa pagsasagawa sa ganitong paraan, sa gayon ay unti-unti kang makabubuo ng isang malinaw na kabatiran ng lawak ng gawain ng Diyos, at sa panahong iyon ay lagi mong mararamdaman na ang mga salita ng Diyos sa iyong harapan ay kasing linaw ng kristal. Kung kaya mong malinaw na maunawaan ang maraming katotohanan, mararamdaman mo na ang lahat ng bagay ay madaling isagawa, na makakaya mong pagtagumpayan ang suliraning ito, at pagtagumpayan ang tuksong iyon, at makikita mo na walang kahit anumang problema para sa iyo, na kung saan ikaw ay magiging labis na ligtas at malaya. Sa sandaling ito iyong matatamasa ang pag-ibig ng Diyos, at ang tunay na pag-ibig ng Diyos ay darating sa iyo. Pinagpapala ng Diyos ang mga taong may mga pangitain, na may katotohanan, na may kaalaman, at tunay na nagmamahal sa Kanya. Kung nais ng mga tao na pagmasdan ang pag-ibig ng Diyos, dapat nilang isagawa ang katotohanan sa tunay na buhay, dapat handa silang magtiis sa sakit at talikuran ang kanilang iniibig upang pasiyahan ang Diyos, at sa kabila ng mga luha sa kanilang mga mata, dapat pa rin silang magbigay-kasiyahan sa puso ng Diyos. Sa ganitong paraan, tiyak na pagpapalain ka ng Diyos, at kung matitiis mo ang paghihirap tulad nito, ito ay susundan ng gawain ng Banal na Espiritu. Sa pamamagitan ng tunay na buhay, at sa pamamagitan ng pagdanas sa mga salita ng Diyos, ang mga tao ay magagawang makita ang kagandahan ng Diyos, at sa paglasap lamang sa pagmamahal ng Diyos na tunay nila Siyang mamahalin.

Habang higit ang pagsasagawa mo ng katotohanan, mas higit kang nagmamay-ari ng katotohanan; habang higit ang pagsasagawa mo ng katotohanan, mas higit kang nagtataglay ng pag-ibig ng Diyos; at kung higit ang pagsasagawa mo ng katotohanan, mas higit kang pinagpapala ng Diyos. Kung lagi ang pagsasagawa mo sa ganitong paraan, unti-unti mong makikita ang pag-ibig ng Diyos sa iyo, at makikilala mo ang Diyos tulad ng ginawa ni Pedro: Sinabi ni Pedro na ang Diyos ay hindi lamang nagtataglay ng karunungang lumikha ng mga kalangitan at kalupaan at lahat ng bagay, ngunit, higit pa rito, na Siya rin ay may karunungang gawin ang tunay na gawain sa mga tao. Sinabi ni Pedro na hindi lamang Siya karapat-dapat sa pag-ibig ng mga tao dahil sa Kanyang paglikha ng mga langit at lupa at ng lahat ng bagay, ngunit, higit pa rito, dahil sa Kanyang kakayahang lumikha ng tao, na iligtas ang tao, na gawing perpekto ang tao, at upang ipamana ang Kanyang pag-ibig sa tao. Kaya, sinabi rin ni Pedro na marami sa Kanya ang karapat-dapat sa pag-ibig ng tao. Sinabi ni Pedro kay Jesus: “Hindi ka ba karapat-dapat sa pag-ibig ng mga tao higit pa para sa paglikha ng mga kalangitan at lupa at lahat ng bagay? Marami pang bagay ang nasa Iyo na kaibig-ibig, kumikilos Ka sa tunay na buhay, hinahawakan ako sa loob ng Iyong Espiritu, dinidisiplina Mo ako, kinagagalitan Mo ako—ang mga bagay na ito ay higit pang karapat-dapat ng pag-ibig ng mga tao.” Kung nais mong makita at maranasan ang pag-ibig ng Diyos, sa gayon ay kailangan mong tuklasin at hanapin ang tunay na buhay, at dapat maging handang isantabi ang iyong sariling laman. Kailangan mong gawin ang kapasyahang ito. Kailangan mong maging isang tao na may paninindigan, na maaaring magpalugod sa Diyos sa lahat ng bagay, na walang katamaran, o pagnanasa sa saya ng laman, hindi nabubuhay para sa laman ngunit nabubuhay para sa Diyos. May mga pagkakataon na hindi mo nabibigyang kasiyahan ang Diyos. Iyon ay dahil sa hindi mo nauunawaan ang kalooban ng Diyos; sa susunod, kahit na ito ay mangangailangan ng higit pang pagsisikap, dapat mo Siyang bigyang kasiyahan, at hindi dapat bigyang kasiyahan ang laman. Kapag naranasan mo ito sa ganitong paraan, makikilala mo ang Diyos. Makikita mo na malilikha ng Diyos ang langit at lupa at lahat ng bagay, na Siya ay naging tao upang ang mga tao ay tunay at aktwal na makikita Siya, at tunay at aktwal na makipagkasundo sa Kanya, na Siya ay may kakayahang makisalamuha sa tao, na ang Kanyang Espiritu ay may kakahayang gawing perpekto ang mga tao sa tunay na buhay, hinahayaan silang makita ang Kanyang pagiging kaibig-ibgi at danasin ang Kanyang pagdisiplina, ang Kanyang pagtutuwid, at Kanyang mga biyaya. Kung palagi mong nararanasan ito sa ganitong paraan, hindi ka mahihiwalay sa Diyos sa tunay na buhay, at kung isang araw ang iyong relasyon sa Diyos ay humihinto upang maging karaniwan, maaari mong pagdusahan ang kahihiyan, at maaaring makaramdam ng pagsisisi. Kapag mayroon kang normal na relasyon sa Diyos, hindi mo na nanaising iwan ang Diyos, at kapag dumating ang araw na sinasabi ng Diyos na iiwanan ka Niya, ikaw ay matatakot, at magsasabi na mas nanaisin mong mamatay kaysa iwanan ng Diyos. Sa sandaling mayroon kang ganitong mga damdamin, mararamdaman mong hindi mo kayang lisanin ang Diyos, at sa ganitong paraan magkakaroon ka ng isang pundasyon, at tunay na masisiyahan sa pag-ibig sa Diyos.

Madalas na sabihin ng mga tao na ginawa nila ang Diyos bilang kanilang buhay, ngunit hindi pa nila maranasan ang puntong iyon. Sinasabi mo lamang na ang Diyos ay ang iyong buhay, na ginagabayan ka Niya araw-araw, na ikaw ay kumakain at umiinom ng Kanyang mga salita sa bawat araw, at nananalangin ka sa bawat araw, at sa gayon Siya ay dumating sa iyong buhay. Ang kabatiran ng mga nagsasabi nito ay napakababaw. Karamihan ng tao ay walang pundasyon; ang mga salita ng Diyos ay nakatanim na sa kanilang kalooban, ngunit sisibol pa lang sila, mas lalong hindi pa mamumunga. Ngayon, hanggang saan ang iyong naranasan na? Ngayon lang, matapos kang napilit na ng Diyos na umabot nang ganito kalayo, nararamdaman mo bang hindi mo kayang lisanin ang Diyos. Isang araw, kapag iyo nang naranasan hanggang sa isang tiyak na punto, kung paaalisin ka ng Diyos, hindi mo ito magagawa. Lagi mong mararamdaman na hindi mo kaya na wala ang Diyos sa iyong kalooban; makakaya mong walang asawang lalaki, asawang babae, o mga anak, walang pamilya, walang ina o ama, walang mga kasiyahan sa laman, nguni’t hindi mo kaya na wala ang Diyos. Ang pagiging walang Diyos ay katulad ng pagkawala ng iyong buhay, hindi mo magagawang mabuhay nang walang Diyos. Kapag naranasan mo na hanggang sa puntong ito, iyong maaabot ang sukatan ng iyong pananampalataya sa Diyos, at sa ganitong paraan ang Diyos ay magiging iyong buhay, Siya ay magiging pundasyon ng iyong pag-iral, at hindi mo kailanman muling magagawang iwanan ang Diyos. Kapag mayroon ka nang karanasang ganito kalawak, ikaw ay tunay na masisiyahan sa pag-ibig ng Diyos, ang iyong relasyon sa Diyos ay magiging napakalapit, ang Diyos ang iyong magiging buhay, ang iyong pag-ibig, at sa oras na iyan ikaw ay mananalangin sa Diyos at magsasabi: “O Diyos! Hindi Kita maaaring iwan, Ikaw ang aking buhay, kaya kong mabuhay nang wala ang kahit ano pa man—nguni’t kung wala Ka hindi ko kayang mabuhay.” Ito ang tunay na tayog ng mga tao; ito ang tunay na buhay. Napilitan na ang ilang tao na makarating hanggang sa layo ng narating nila ngayon: Kailangan nilang magpatuloy nais man nila o hindi, at lagi nilang nararamdaman na para silang nasa pagitan ng isang bato at isang matigas na lugar. Dapat mong maranasan na ang Diyos ay ang iyong buhay, na kung ang Diyos ay kinuha papalayo sa iyong puso ito ay magiging tulad ng pagkawala ng iyong buhay; dapat na maging buhay mo ang Diyos, at wala kang dapat kakayahang lisanin Siya. Sa ganitong paraan, mararanasan mo nang totohanan ang Diyos, at sa oras na ito, kapag muli mong inibig ang Diyos, iyong iibiging tunay ang Diyos, at ito ay magiging isang pang-isahang, purong pag-ibig. Isang araw kapag ang iyong mga karanasan ay ganoong nakaabot na ang iyong buhay sa isang tiyak na punto, ikaw ay mananalangin sa Diyos, kakain at iinom ng mga salita ng Diyos, at hindi makakayang iwanan ang Diyos sa kalooban, at kahit na naisin mo, hindi mo magagawang kalimutan Siya. Diyos ang iyong magiging buhay; maaari mong kalimutan ang mundo, maaari mong kalimutan ang iyong asawang babae, asawang lalaki o mga anak, ngunit magkakaroon ka ng suliranin sa paglimot sa Diyos—iyon ay imposible, ito ay ang iyong tunay na buhay, at ang iyong tunay na pag-ibig sa Diyos. Kapag ang pag-ibig ng mga tao sa Diyos ay naabot na ang isang tiyak na punto, wala sa mga mahal nila ang katumbas ng kanilang pagmamahal sa Diyos, Siya ang nangungunang pag-ibig nila, at sa ganitong paraan maaari nilang isuko ang kahit ano pa man, at kusang tanggapin ang lahat ng pakikitungo at pagtatabas mula sa Diyos. Kapag nakamit mo na ang isang pag-ibig ng Diyos na humihigit sa lahat, ikaw ay mamumuhay sa katotohanan, at sa pag-ibig ng Diyos.

Sa sandali na ang Diyos ay maging ang buhay sa loob ng mga tao, hindi na nila magagawang talikuran ang Diyos. Hindi ba ito ang gawa ng Diyos? Wala nang mas higit pang patotoo! Gumawa ang Diyos hanggang sa isang tiyak na punto; nagsalita na Siya para maglingkod ang mga tao, at makastigo, o para mamatay, at ang mga tao ay hindi umurong, na nagpapakita na sila ay nalupig na ng Diyos. Ang mga taong may katotohanan ay yaong mga, sa kanilang tunay na mga karanasan, makakayang manindigan sa kanilang patotoo, manindigan sa kanilang kalagayan, tumayo sa panig ng Diyos, nang hinding-hindi umuurong, at kung sino ang maaaring magkaroon ng karaniwang relasyon sa mga tao na umiibig sa Diyos, na, kapag nangyari ang mga bagay sa kanila, ay ganap na susunod sa Diyos, at kayang sumunod sa Diyos hanggang kamatayan. Ang iyong pagsasagawa at mga pahayag sa tunay na buhay ay ang patotoo ng Diyos, sila ang pagsasabuhay ng tao at ang patotoo ng Diyos, at ito ang tunay na pagtatamasa sa pag-ibig sa Diyos; kapag ikaw ay nakaranas na hanggang sa puntong ito, ang angkop na epekto ay makakamit na. Ikaw ay nagtataglay ng aktwal na pagsasabuhay, at ang bawat kilos mo ay hinahangaan ng iba. Ang iyong anyo ay hindi kapansin-pansin nguni’t isinasabuhay mo ang isang buhay na may sukdulang kabanalan, at kapag ipinagbibigay-alam mo ang mga salita ng Diyos, ikaw ay ginagabayan at nililiwanagan Niya. Nagagawa mong sambitin ang kalooban ng Diyos sa pamamagitan ng mga salita mo, naipagbibigay-alam ang realidad, at marami kang nauunawaan tungkol sa paglilingkod sa espiritu. Ikaw ay tapat sa iyong pananalita, disente at matuwid, ayaw sa awayan at marangal, may kakayahang sundin ang mga pagsasaayos ng Diyos at naninindigan sa iyong patotoo kapag nangyari ang mga bagay sa iyo, at ikaw ay kalmado at mahinahon kahit ano pa ang pinakikitunguhan mo. Itong uri ng tao ay tunay na nakita na ang pag-ibig ng Diyos. May mga tao na bata pa, nguni’t kumikilos sila na parang may-edad na; sila ay may isip na, mayroong katotohanan, at hinahangaan ng iba—at ang mga taong ito ang may patotoo, at ang mga kahayagan ng Diyos. Na ang ibig sabihin ay, kapag naranasan na nila hanggang sa isang tiyak na punto, magkakaroon sa kanilang kalooban ng isang kaunawaan tungo sa Diyos, kaya ang kanilang panlabas na disposisyon ay magiging matibay rin. Maraming tao ang hindi nagsasagawa ng katotohanan, at hindi naninindigan sa kanilang patotoo. Ang mga ganoong tao ay walang pag-ibig sa Diyos, o patotoo sa Diyos, at ito ang mga tao na pinaka-kinamumuhian ng Diyos. Sila ay kumakain at umiinom ng mga salita ng Diyos, nguni’t ang kanilang ipinahahayag ay si Satanas, at hinahayaan nila na ang mga salita ng Diyos ay abusuhin ni Satanas. Sa mga taong tulad ng mga ito ay walang tanda ng pag-ibig ng Diyos; lahat ng kanilang ipinahahayag ay kay Satanas. Kung ang iyong puso ay palaging nasa kapayapaan sa harap ng Diyos, at palagi kang nagbibigay pansin sa mga tao at sa mga bagay sa paligid mo, at kung ano ang nangyayari sa paligid mo, at kung ikaw ay nagpapahalaga sa pasanin ng Diyos, at laging mayroong puso na gumagalang sa Diyos, kung gayon ay malimit kang liliwanagan ng Diyos sa kalooban. Sa iglesia ay may mga taong “tagapangasiwa,” sila ay ang partikular na tumitingin sa mga kamalian ng iba, at saka ginagaya at ginagawa silang huwaran. Hindi nila kayang makita ang pagkakaiba, hindi sila galit sa kasalanan, at hindi namumuhi o nasusuya sa mga gawa ni Satanas. Ang mga nasabing tao ay puno ng mga gawa ni Satanas, at sila sa kasukdulan ay lubos na tatalikuran ng Diyos. Ang iyong puso ay dapat laging gumagalang sa harap ng Diyos, mahinahon ka dapat sa iyong mga salita at mga pagkilos, at hindi kailanman nagnanais na tutulan o biguin ang Diyos. Dapat hindi ka kailanman pumayag na mauwi sa wala ang gawain ng Diyos sa iyo, o payagan ang lahat ng paghihirap na tiniis mo at lahat ng isinabuhay mo na mauwi sa wala. Dapat handa kang maglaan ng higit na pagsisikap at higit na pag-ibig sa Diyos sa landas na tatahakin. Ito ang mga taong may pangitain bilang kanilang pundasyon. Sila ang mga taong naghahanap ng pag-unlad.

Kung ang mga tao ay naniniwala sa Diyos, at nararanasan ang mga salita ng Diyos, na may isang pusong gumagalang sa Diyos, kung gayon sa ganoong mga tao ay makikita ang pagliligtas ng Diyos, at pag-ibig ng Diyos. Ang mga taong ito ay nagagawa ring magpatotoo sa Diyos, kanilang isinasabuhay ang katotohanan, at ang kanilang pinatototohanan ay siya ring katotohanan, kung ano ang Diyos, at disposisyon ng Diyos, at namumuhay sila sa gitna ng pag-ibig ng Diyos at nakita na ang pag-ibig ng Diyos. Kung nais ng mga tao na ibigin ang Diyos, dapat nilang matikman ang pagiging kaibig-ibig ng Diyos, at makita ang pagiging kaibig-ibig ng Diyos; sa gayon lamang maaaring magising sa kanila ang isang pusong nagmamahal sa Diyos, isang pusong handang matapat na gumugol para sa Diyos. Hindi ginagawa ng Diyos na ibigin Siya ng mga tao gamit ang mga salita at pagpapahayag, o kanilang imahinasyon, at hindi Niya pinipilit ang mga tao na ibigin Siya. Sa halip, ginagawa Niyang ibigin nila Siya sa kanilang kusang kalooban, at ipinakikita Niya sa kanila ang Kanyang pagiging kaibig-ibig sa Kanyang gawain at mga pagbigkas, at matapos ito ay naibubunga ang pag-ibig sa Diyos sa kanila. Tanging sa ganitong paraan maaaring tunay na magpatotoo ang mga tao sa Diyos. Hindi iniibig ng mga tao ang Diyos dahil sila ay napilit ng iba na gawin ito, at hindi rin ito panandaliang bugso ng damdamin. Iniibig nila ang Diyos sapagka’t nakita na nila ang Kanyang pagiging kaibig-ibig, nakita na nila na may lalong higit pa sa Kanya na karapat-dapat ibigin ng mga tao, sapagka’t nakita na nila ang pagliligtas, karunungan, at kamangha-kamanghang mga gawa ng Diyos—at bilang resulta, sila ay tunay na pumupuri sa Diyos, at tunay na naghahangad sa Kanya, at doon ay nagigising sa kanila ang ganoong simbuyo ng damdamin na hindi sila maaaring mabuhay nang hindi nakakamit ang Diyos. Ang dahilan kung bakit yaong mga taong tunay na nagpapatotoo sa Diyos ay nakakayang magbigay ng umaalingawngaw na patotoo sa Kanya ay dahil ang kanilang patotoo ay nauugat sa tunay na kabatiran at tunay na paghahangad para sa Diyos. Ito ay hindi ayon sa isang bugso ng damdamin, nguni’t ayon sa kabatiran sa Diyos at sa Kanyang disposisyon. Sapagka’t sila ay nakarating na sa pagkakilala sa Diyos, sa pakiramdam nila ay tiyak na dapat silang magpatotoo sa Diyos, at magsilbi sa lahat ng naghahangad sa Diyos na makilala ang Diyos, at magkaroon ng kamalayan sa pagiging kaibig-ibig ng Diyos, at sa Kanyang pagiging totoo. Tulad ng pag-ibig ng mga tao para sa Diyos, ang kanilang patotoo ay kusang-loob, ito ay tunay, at mayroong tunay na kahulugan at halaga. Hindi ito pasibo, o walang-laman at walang-kabuluhan. Ang dahilan kung bakit ang mga umiibig lamang sa Diyos ang may lalong higit na halaga at kahulugan sa kanilang mga buhay, at sila lamang ang tunay na naniniwala sa Diyos, ay dahil ang mga taong ito ay namumuhay sa liwanag ng Diyos, sila ay maaaring mamuhay para sa gawain at pamamahala ng Diyos; hindi sila namumuhay sa kadiliman, kundi nabubuhay sa liwanag; hindi sila namumuhay ng walang-kahulugang mga buhay, nguni’t mga buhay na pinagpala ng Diyos. Tanging ang mga taong umiibig sa Diyos ang nakakayang magpatotoo sa Diyos, sila lamang ang mga saksi ng Diyos, sila lamang ang pinagpala ng Diyos, at tanging sila ang nagagawang makatanggap ng mga pangako ng Diyos. Yaong mga nagmamahal sa Diyos ay mga kaniig ng Diyos, sila ang mga tao na iniibig ng Diyos, at matatamasa nila ang mga pagpapala kasama ang Diyos. Tanging ang mga taong tulad nito ang mabubuhay hanggang sa kawalang-hanggan, at sila lamang ang magpakailanmang mabubuhay sa ilalim ng pangangalaga at pag-iingat ng Diyos. Ang Diyos ay para ibigin ng tao, at Siya ay karapat-dapat sa lahat ng pag-ibig ng tao, nguni’t hindi lahat ng tao ay may kakayahang ibigin ang Diyos, at hindi lahat ng tao ay maaaring magpatotoo sa Diyos at humawak ng kapangyarihan kasama ang Diyos. Dahil sa kaya nilang magpatotoo sa Diyos, at maglaan ng lahat ng kanilang mga pagsisikap sa gawain ng Diyos, ang mga taong tunay na umiibig sa Diyos ay maaaring maglakad saanman sa ilalim ng mga kalangitan nang walang sinumang susubok na tutulan sila, at maaari nilang gamitin ang kapangyarihan sa lupa at pamunuan ang lahat ng tao ng Diyos. Ang mga taong ito ay nagsasama-sama mula sa iba’t ibang dako ng mundo, sila ay nagsasalita ng iba’t ibang wika at may iba’t ibang kulay ng balat, nguni’t ang kanilang pag-iral ay may parehong kahulugan, lahat sila ay may pusong nagmamahal sa Diyos, lahat sila ay dala ang parehong patotoo, at mayroong parehong kapasyahan, at parehong hangarin. Ang mga umiibig sa Diyos ay maaaring maglakad nang malaya sa buong mundo, ang mga taong nagpapatotoo sa Diyos ay maaaring maglakbay sa buong sansinukob. Ang mga taong ito ay minamahal ng Diyos, sila ay pinagpapala ng Diyos, at sila ay magpakailanmang mabubuhay sa Kanyang liwanag.